Onderwerp: Fast! Fade away! wo sep 26, 2012 8:45 am
I'm cold and broken It's over I didn't want to see it come to this I wonder if I will ever see your face again And I know that I will find a way to shed my skin It's simple I know that I will suffer in the end
Zijn poten maakten vlugge passen op de ietwat zompige aarde. Nu de herfst langzaam en dreigend naderde, werd het kouder en kouder. Maar ook het weer werd vochtiger en het beviel hem niks. De wind joeg huiverig door de dunne takken van de sparrenbomen, die naar Dairo uitreikten als knokige vingers. De vos hield zich laag bij de grond, zich zo stil mogelijk houdende. Als hij geluk had... Ah dan zou hij wat lunch krijgen. De jonge vos vernauwde zijn ogen en probeerde door het duister te priemen. Sinds hij het element Tenebris had, voelde hij zich al veel beter op zijn gemak in de schaduwen. Nog even... En hij zou zijn krachten eigenlijk kunnen benutten. Hij wist het gewoonweg zeker. De jonge rekel sprong plotseling voorwaarts en beet de nek van een neergestreken houtduif door. Mooi, lunch was binnen.
Onderwerp: Re: Fast! Fade away! za sep 29, 2012 8:08 am
A shot in the dark A past, lost and space And where do I start? The past, and the chase
Een beetje op haar hoede liep de jonge vos door het natte, donkere bos van Tenebris. Ze kwam hier niet graag, ze was niet dom. En juist haar intelligentie bracht haar hier. Ze moest meer weten van Tenebris, weten wat ze kon verwachten mocht ze een keer in een gevecht belanden met een Tenebris vos. En stel nou dat ze zelf deze kracht zou krijgen, dan zou ze hier waarschijnlijk wel vaker komen. Maar toch, het was nog lang niet zo ver. Ze hoefde niet per se nu te verkennen, ze kon het ook later doen. Die gedachte schudde ze weg. Ze was er nu toch, dan kon ze net zo goed blijven. Niet al te lang natuurlijk. De drassige grond maakte haar poten koud, terwijl het gebrek aan wind de rest van haar lichaam warm hield. Ergens ver weg hoorde ze een vogel een geluid maken. Gezang was het niet, het was eerder krijsen. Heel anders dan het bos van de Terra vossen, waar zijzelf meestal te vinden was. Ze keek om zich heen. Het bos was bijna volledig in duisternis gehuld, dus had ze geen idee waar ze was. Een korte zucht rolde over haar lippen toen ze een willekeurige kant op stapte.
Your love in that frozen time Hungry for that flesh of mine But I can't compete with the she wolf Who has brought me to my knees
Het stappen was rennen geworden tot ze heigend tot stilstand kwam. Ze had het gevoel dat ze al zes keer hetzelfde rondje had gerend. Ook die eeuwige duisternis stond haar niet aan. Ze zou hier nu weg gaan, via de enige weg die ze kende in dit bos: De weg hiervandaan. Ze draaide zich om en begon al weg te lopen toen ze beweging in haar ooghoek zag. Een vos, ouder dan zij maar toch nog jong sprong op een houtduif en vermoordde het soepel. "Mooie vangst." zei Imagine. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan, ze had gewoon weg moeten gaan. Maar helaas, wat gezegd is, is gezegd.
Did she lie and wait? Was obey to pull you in The thrill of the kill You feel there's a skin
Fellin Admin
Aantal berichten : 216 Points : 22 Registratiedatum : 21-09-12
No time for goodbye She said, as she faded away It's hard to imagine But one day you'll end up like me Then she said, if you want to get out alive Whoahoa run for your life
Zijn sneeuwwitte tanden blinkten en schitterden in het vage zonlicht terwijl hij zijn kaken opende om een flinke hap te nemen uit zijn vangst. Hij kon het smakelijke vlees en het bloed al bijna proeven, totdat een geritsel in de struiken hem zijn oren deed spitsen en zijn kaken weer op elkaar liet klappen. Hij vernauwde zijn ogen en hief zijn hoofd, wantrouwend keek de jonge, zwarte rekel om zich heen. Waar kwam het geluid vandaan? Langzaam kwam Dairo tot zijn slanke poten, in een enkele soepele beweging. Zijn staart zwiepte wantrouwig heen en weer. "Come out, come out, wherever you are..." Mompelde de vos zachtjes, zijn caramelkleurige ogen vernauwende tot dunne spleetjes. "Mooie vangst!" Klonk het ineens, schuin achter hem. De geluidsgolven kaatsten tegen de bomen, een soort van stille echo. Meteen draaide Dairo zich om, nog steeds niet het beste van vertrouwen hierover. Nu had hij haar gezien, een sneeuwwitte jonge vos. De vacht stak fel af tegen de donkere tinten van Tenebris. "Wat doe jij hier kleintje?" Vroeg hij enkel, zijn eigen blik in de hare priemende. Hij maakte geen enkele opmerking over het compliment dat hij zojuist had ontvangen. Hij wist zelf dat de vangst veel beter had gekund, dus het compliment had geen zin in zijn ogen.